Karon buntag lang, aduna koy nasaksihan,
Sa bus nga akong gisakyan,
Gikan Surigao City paingon Butuan,
Adunay sulod nga lain-laing katawhan.
Adunay nag-Iningles nga bata,
Fluent kaayo ug banha,
Samtang ang inahan niya,
Wala na kasabot sa inistorya.
Adunay batan-on nga nag-inusara,
Naghinuktok sa may bintana,
Murag naghulat sa hinigugma,
Mabati nako ang kanta ni Moira.
Adunay mga turista nga edaran,
Baskog pa intawon ang kalawasan,
Wala ko kahibalo sa ilang paingnan,
Sa akong paminaw, gihanap ang kalingawan.
Adunay pasahero nga silopin ang gidala-dala,
Dili gyud daw niya maagwanta,
Sa dihang taud-taod ning suka na,
Wala naanad sa biyahe nga linibo ka milya.
Adunay konduktor nga buotan,
Madali-dali nimo nga maduolan.
Andam kang tabangan,
Bisag dili ka kaayo gamhanan.
Ug adunay uban nga pasahero
Munaog lang pipila ka kilometro;
Ma-estudyante, nars, maestra, maestro,
Ug uban pa nga gituohan natong hero.
Pagkadaghan koy nasaksihan,
Pero ang paborito nako sa tanan
Wala sa taas; naa sa atubangan.
Ang drayber nga kami gi-ampingan,
Aron maka-abot sa Butuan,
Nga walay kagul-anan.
Jhon Steven C. Espenido, 23, is a creative writer. He loves to create poems that depict human society.